کرونا به ما می‌گوید: به خواهر و برادر ایمانی‌ات بیندیش!
با غیرحضوری شدن مدارس در همه‌گیری کرونا دانش آموزان طیف متنوعی از واکنش‌ها را نشان دادند. برخی دلتنگ معلم و هم‌کلاسی‌هایشان شدند، عده‌ای از فرصت بیشتر برای خواب صبح استقبال کردند، برخی از نشستن مداوم پای دستگاه بی‌قرار شدند و برخی هم آن‌قدر وابسته به محیط بودند که در آموزش دچار مشکل شدند.
واکنش‌ها هرچه که بود، نمی‌توان منکر آن بود که خود "آموزش به شیوه‌های متفاوت" می‌تواند تنش‌زا باشد. مدرسه با همه مشکلاتش محیطی آشنا و شناخته شده بود، اما محیط آموزش آنلاین-آفلاین غیرحضوری با همه مزایایش ناشناخته‌ای است که کنار آمدن با آن زمان می‌برد.
در این مدت کم نبودند والدینی که از بی‌قراری و مقاومت دانش‌آموزان یا سختی خودشان در کمک به آن‌ها شکایت داشتند. بچه‌ها می‌پرسند: "چرا نمی‌شود مثل همیشه به مدرسه برویم؟ یا چقدر این وضع سخت را تحمل کنیم؟ اصلاً چرا؟"
مطمئناً هر پدر و مادر و مربی در مواجهه با این سؤال فرزندش متناسب با سن و ویژگی‌های او پاسخ می‌دهد، اما شاید فرصت ویژه در دل این پرسش "امکان تقویت مسئولیت اجتماعی" باشد. با گفتن اینکه: " این سختی‌هایی که تو تحمل می‌کنی کمک می‌کند جامعه زودتر از بیماری خلاص شود یا افراد کمتری بیمار شوند و این ثواب دارد"، البته به زبان قابل‌فهم برای هر سن و هر کودک، ضمن به رسمیت شناختن احساسات و حال آن‌ها، یادآوری می‌کنیم که همه ما انسان‌ها در کنار حقوق ضروری و پایه‌مان در برخورداری از عدالت، آموزش و غیره، مسئولیت‌هایی هم در مقابل جامعه‌مان داریم.
در این پرسش این امکان را می‌یابیم که بدون تحمیل مسئولیت اجتماعی، آن را انتخابی "آگاهانه" و "مبتنی بر دین‌مان" توصیف کنیم، که زیباست، ایمنی‌بخش است و همبستگی و برادری و خواهری را تقویت می‌کند.
تقویت مسئولیت اجتماعی و به‌تبع آن همبستگی بیشتر افراد جامعه همان دغدغه‌ای است که در این سال‌ها به‌شدت به آن نیاز داریم. بعد از گذار از جامعه‌ای که در آن خواست و انتخاب فردی اهمیت نداشت وزندگی، شغل و خانواده فرد همان چیزی بود که قبیله، یا بگوییم رئیس قبیله، تعیین می‌کرد، برخی معتقدند ما به فردگرایی افراطی رسیده‌ایم که در آن منافع جمعی در مقابل منافع فردی اهمیت و اعتباری ندارد و افراد فقط و فقط روی موفقیت‌های فردی ارزش‌گذاری می‌کنند و تنها در پی ابراز خود هستند.
در این زمان بایستی از هر فرصتی استفاده کرد برای یادآوری اینکه احساس مسئولیت اجتماعی و گاه گذشتن از برخی حقوق خود، نه یک سرنوشت، تحمیل و اجبار، که یک انتخاب آگاهانه است و پشت آن یک منطق و استدلال نهفته است، استدلالی که در هر موقعیتی هرچه که باشد، نهایتاً ریشه در دینی دارد که درد برادر و خواهر مؤمن را درد خود می‌داند و از همه افراد جامعه می‌خواهد که برای سعادتمند شدن خودشان در برابر سلامت و سعادت جامعه احساس مسئولیت کنند.
اندیشگاه سرو - فرنوش صفوی‌فر
